ZIEK

Ik betrap mijzelf er nog wel eens op dat ik zeg dat ik ''ziek bén'', terwijl ik inmiddels gelukkig besef dat ik veel méér bén dan alleen maar ziek.
Ik heb een ziekte. Dat klinkt al een stuk toepasselijker, want mijn ziekte is een onderdeel van wie ik ben. Zeker niet mijn identiteit.

In maart 1999 werd er - na een lange periode van extreme vermoeidheid, extreme gewichtstoename en andere lichamelijke klachten (zoals haarverlies...ik had bijna geen wenkbrauwen meer) - vastgesteld dat ik de ziekte van Hashimoto had.

De ziekte van Hashimoto is een auto immuun ziekte, waarbij mijn schildklier niet meer herkend wordt als lichaamseigen. In principe was mijn eigen lichaam dus mijn schildklier aan het aanvallen en afbreken.
Dat is in het kort de medische verklaring. Het is tevens een ziekte dat zich kan verplaatsen naar andere organen. Volgens de internist is dat bij vrouwen vaak de eierstokken, zodat ik dus heel vroeg in de overgang zou kunnen gaan. Maar het kan ook m'n hart zijn.

Ik ben er inmiddels achter dat deze ziekte te maken heeft met een aantal belangrijke processen (ik zou bijna willen zeggen: uiteraard).

Het eerste proces dat ik ben tegengekomen was loslaten. Ik ben ''van huis uit'' een perfectioniste en controlefreak (volgens mij zijn die eigenschappen onlosmakelijk met elkaar verbonden) en toen ik ziek werd, kon ik helemaal niets meer.
Doordat mijn schildklier langzamer was gaan werken, ging alles in mijn lichaam langzamer werken. Stofwisseling (ik werd in 1 jaar tijd 30 kilo zwaarder), bloedsomloop (vaak koud, spierkrampen etc)...noem maar op.
Alleen mijn hersenen. Die bleven op gewone snelheid doorrazen. En dat werd dus een strijd tussen lichaam en geest...

Op dat moment kreeg ik een menselijke engel op mijn pad die mij de magische wonderspreuk aanbood: ''Als je je blijft richten op het feit dat je geen normaal leven meer kunt leiden, zul je je altijd minderwaardig blijven voelen. Richt je aandacht op het maken van een nieuwe definitie van ''normaal''. Richt je op wat je nog WEL kunt en niet op wat je niet meer kunt.''

En dat was mijn eerste stap naar loslaten. Daarna zijn er velen gezet. De één wat pijnlijker dan de ander.

Nog zo'n proces is dat ik opeens de symboliek van de ziekte herkende.
Een deel van mij (mijn schildklier) wordt niet meer herkend door het geheel (mijn lichaam).
En dat heb ik op verschillende vlakken in mijn leven herkend.

Eén van de eerste ''wetten der spiritualiteit'' die ik had geleerd was: gij zult niet boos worden.
Anders gezegd: als je spiritueel wilt leven, zijn emoties als boos worden, jaloezie, oordeel...noem maar op...uit den boze :-)
Dus ben ik heel veel gaan inslikken. Heel veel emoties gaan negeren. Een deel van mij (die emoties die ik als ''negatief'' ervaarde) werden dus niet langer meer door mij (h)erkend.
Zie je de rode draad?

Hetzelfde proces in een ander jasje: ik heb me altijd ''anders'' gevoeld. Al op heel jonge leeftijd kon ik bijvoorbeeld dromen verklaren, waarbij ik met details kwam ''die ik niet kon weten'' en daardoor door mijn leeftijdgenootjes als ''vreemd'' en ''eng'' werd gezien.
In mijn eigen privéwereld mocht dat ''anders'' er in principe wel zijn. Op één of andere manier ben ik altijd wel bezig geweest met de ontwikkeling van die ''gaven'', alleen praatte ik daar niet over.

Mijn contact met Henry bestaat bijvoorbeeld al vanaf 1987 en mijn ouders weten het pas sinds 2005. Om maar iets te noemen.
Eén van mijn schijnwaarheden is ''ik ben niet belangrijk genoeg om serieus genomen te worden''. Ik heb dus altijd veel energie gestoken in het voorkomen van situaties waarin ik niet serieus genomen zou kunnen worden. Mijn contact met Henry was zeker zo'n situatie. Maar ook mijn helderhorendheid, mijn helderziendheid, mijn helderwetendheid...welke term je er ook aan wilt hangen...mijn ''zweverige Ik'', zeg maar.

Toen ik eindelijk de stap durfte te maken om met Henry naar buiten te treden, deed ik dat wel op een andere site (selfbuilding.nl). Niet op Handreiking.com. Dat was de psychologische aanpak. De nuchtere Ik. Daar paste Henry niet bij...vond ik :-)
Handreiking.com mocht niet zweverig worden...

Ik ben altijd erg gevoelig geweest voor de term ''zweverig''. Ik heb het vaak ervaren als ''niet serieus genomen worden''. En natuurlijk kwam ik die term daardoor heel vaak tegen...
Inmiddels is het me duidelijk (gemaakt) dat ''zweverig'' het hoogste compliment is. Want om te kunnen zweven moet je heel stabiel zijn en vertrouwen hebben.

Dus het niet willen (h)erkennen van dat zweverige deel van mij zie ik ook duidelijk als een rode draad naar mijn ziekte.

Inmiddels is mijn zweverige deel zich op verschillende manieren gaan inpassen in het geheel.
Door onverklaarbare technische redenen wilde het forum aan Selfbuilding.nl gewoon niét goed werken. Jájá.
Achteraf gezien vallen alle puzzelstukjes in elkaar, want het werd daardoor een hele logische stap om Henry's forum naar het wél goed lopende forum van Handreiking.com te halen.
En toen was het vervolgens een logische stap om op Handreiking.com ook even uit te leggen wie Henry was.
En toen was het vervolgens een logische stap om te laten zien wat Henry's visie is.
Etc. etc.

En uiteindelijk is mijn zweverige deel en mijn psychologische (nuchtere) deel dus bij elkaar gekomen op Handreiking.com.
In ieder geval visueel één geheel. Gevoelsmatig heb ik er nog steeds moeite mee. Loop ik nog regelmatig tegen die angst van ''niet serieus genomen worden'' aan.
Maar ik herken die angst nu en ik herken ook de boodschap. Dus een vijand is de angst allang niet meer en ik laat me er ook niet meer door beperken.

Dus achterom kijkend ben ik dankbaar voor mijn ziekte. Het heeft me zoveel duidelijk gemaakt over wie ik ben. Het heeft me zoveel duidelijk gemaakt over hoe ik het niét meer wil doen. Het is medisch gezien welliswaar een ziekte, maar voor mij is het uiteindelijk dus juist een genezing geweest. Het heeft me gestimuleerd om één geheel te worden. Om al mijn aspecten te accepteren. En dat proces had ik voor geen goud willen missen!

Handreikend,
SYL