VERDRIET

Wie in een diep verdrietige situatie is terechtgekomen, voelt en ervaart op dat moment alleen dat verdriet. Op één of andere manier hebben we elkaar echter wijsgemaakt dat verdriet altijd ‘verholpen’ moet worden. Dat je iemand die verdriet heeft, moet overladen met positieve inzichten om het verdriet te relativeren. Zoals het inzicht dat het diepste verdriet een levensles biedt.
Geloof me, iemand die diep verdriet ervaart, wil helemaal niets horen over een levensles. Die wil helemaal niets horen over de positieve kant van de verdrietmedaille. En die wil al helemáál niet relativeren.

Gevoelsmatig doen we namelijk wat gezond is: we gaan door het verdriet heen. En als het ons lukt om ons niet door alle goedbedoelde pogingen om ons op te vrolijken af te laten leiden, kunnen we dat proces ook goed volgen. En na het ervaren van het verdriet en de pijn, komt er vanzelf een moment dat je merkt dat de ergste pijn aan het verdwijnen is. Dat je weer ergens blij over kunt zijn. Dat je je opeens weer bewust bent van de prettige prikkeling van de zon op je gezicht.
En dán kan dit inzicht zijn troostende werking gaan doen. Dan kom je in de fase dat je het verdriet langzaam-maar-zeker kunt gaan loslaten en deze levensles is zeker een goede manier om het verdriet een plek te geven.

Eén van de dingen die we allemaal met elkaar gemeen hebben, is dat we op een bepaald moment in ons leven van vorm zullen veranderen, wat we de term ‘sterven’ hebben gegeven. De meeste mensen staan daar liever niet bij stil. En dat vind ik jammer. De hele vormverandering is in het leven geroepen om ons scherp te houden. De wetenschap dat we gemiddeld maar zo’n 30.000 dagen tot onze beschikking hebben, zou een drijfveer kunnen zijn om heel bewust met ieder moment om te gaan. Maar vaak is de vormverandering van een dierbare nodig om dat besef echt door te laten dringen. Dat die 30.000 dagen maar een gemiddelde is en zeker geen vanzelfsprekend gegeven. Dat iedere dag de laatste in deze vorm kan zijn.
Jaagt die gedachte je schrik aan? Vraag jezelf dan eens af waarom. Liggen er nog open eindjes? Zijn er nog dingen die je eigenlijk had willen of moeten doen? Die je had willen zeggen? Waarom uitstellen? Verspil geen moment. Doe het NU!

Handreikend,
SYL